ceny czynników produkcji
Encyklopedia PWN
neoklasyczna szkoła w ekonomii, zw. szkołą z Cambridge,
nurt w ekonomii oparty na teorii optymalizacji działalności, metodologicznie silnie skłonny do abstrakcji, dedukcji oraz dużego wykorzystywania technik matematycznych;
ekon. teoria opisująca zachowanie konsumenta, uwzględniająca subiektywne zadowolenie ze spożywanych dóbr (użyteczność) oraz obiektywne ceny dóbr i dochód konsumenta.
ekon. jedna z podstawowych kategorii ekonomicznych, która wyłoniła się w rezultacie rozwoju społecznego podziału pracy oraz odejścia od gospodarki naturalnej i barteru.
ekon. twierdzenie będące rozwinięciem poglądów D. Ricardo i jego teorii kosztów komparatywnych;
ekon. część polityki finansowej państwa wyodrębniona ze względu na jej przedmiot (gromadzenie dochodów, dokonywanie wydatków, finansowanie deficytu budżetowego), a nie na szczególne cele, tożsame z celami przyjętej aktualnie polityki gospodarczej; w węższym znaczeniu polityka budżetowa obejmuje decyzje dotyczące poziomu i struktury wydatków państwowych, opodatkowania oraz zadłużania się przez państwo.